Tips uit de migrantengemeenschap ? (NL)
De recente doodslag (dd 30/06/06 : de officiële omschrijving luidt : "opzettelijke slagen en verwondingen die ongewild de dood tot gevolg hadden", en sinds is gebleken dat het slachtoffer overleed tgv stress/hersenvliesbloeding wordt onderzocht of deze aanklacht overeind kan blijven; het doet niets af aan het disproportionele karakter van het geweld !) van een busreiziger door zes allochtone jongeren in Antwerpen, leidt tot opmerkelijke reacties. Zo maakt de pers graag melding van het feit dat de daders gevat zijn 'mede dankzij tips uit de migrantengemeenschap zelf'... Wat is dit eigenlijk voor een mededeling ?
Blijkbaar verrast het ons dat migranten burgerzin aan de dag leggen; blijkbaar verwachten we zoiets helemaal niet van hen; en blijkbaar aanvaarden we aldus dat deze mensen tot een aparte groep behoren, die functioneert volgens eigen regels - die we niet kennen, en niet mogen aantasten. Zonder deze impliciete denkpatronen, was de uitdrukking van onze verrassing over collaborerende migranten geheel overbodig : we zijn blij met deze stichtende bijdrage, omdat ze de verbazende uitzondering is op overtuigingen van het tegendeel, die wij intussen aanvaarden als werkelijkheid.
O triestig België. Onze mond heeft het nog wel over integratie en basiswaarden, maar onze geest heeft alle hoop al laten varen, zo blijkt. We verwachten niets meer. We zijn enkel nog in staat om onze mond te laten openvallen van verbazing over zovéél geweld, zovéél banaliteit, en een weinig verontwaardiging... Kunnen we aub terug naar een toestand waarin het NORMAAL is dat getuigen de politie tippen; waarin het NORMAAL is dat geweldplegers uit de gemeenschap worden verwijderd; NORMAAL is dat ouders hun kinderen opvoeden (en bijgevolg disciplineren); en NORMAAL is dat de ingezetenen van een land hun samenleving als een collectieve verantwoordelijkheid beschouwen ?
Wanneer wij uitdrukking geven aan onze verrassing over het constructieve gedrag van de allochtone gemeenschap, dan geven we uitdrukking aan onze diepgewortelde overtuiging dat het in wezen nooit meer goed komt. Dat de gemeenschap reageert tegen het brute geweld dat haar terroriseert zou een EVIDENTIE moeten zijn, en niet de exclusieve taak van autochtonen; geen à la carte privilege van de allochtene gemeenschap, en zeker geen surprise !
Blijkbaar verrast het ons dat migranten burgerzin aan de dag leggen; blijkbaar verwachten we zoiets helemaal niet van hen; en blijkbaar aanvaarden we aldus dat deze mensen tot een aparte groep behoren, die functioneert volgens eigen regels - die we niet kennen, en niet mogen aantasten. Zonder deze impliciete denkpatronen, was de uitdrukking van onze verrassing over collaborerende migranten geheel overbodig : we zijn blij met deze stichtende bijdrage, omdat ze de verbazende uitzondering is op overtuigingen van het tegendeel, die wij intussen aanvaarden als werkelijkheid.
O triestig België. Onze mond heeft het nog wel over integratie en basiswaarden, maar onze geest heeft alle hoop al laten varen, zo blijkt. We verwachten niets meer. We zijn enkel nog in staat om onze mond te laten openvallen van verbazing over zovéél geweld, zovéél banaliteit, en een weinig verontwaardiging... Kunnen we aub terug naar een toestand waarin het NORMAAL is dat getuigen de politie tippen; waarin het NORMAAL is dat geweldplegers uit de gemeenschap worden verwijderd; NORMAAL is dat ouders hun kinderen opvoeden (en bijgevolg disciplineren); en NORMAAL is dat de ingezetenen van een land hun samenleving als een collectieve verantwoordelijkheid beschouwen ?
Wanneer wij uitdrukking geven aan onze verrassing over het constructieve gedrag van de allochtone gemeenschap, dan geven we uitdrukking aan onze diepgewortelde overtuiging dat het in wezen nooit meer goed komt. Dat de gemeenschap reageert tegen het brute geweld dat haar terroriseert zou een EVIDENTIE moeten zijn, en niet de exclusieve taak van autochtonen; geen à la carte privilege van de allochtene gemeenschap, en zeker geen surprise !
posted by Question? at 12:18 PM
2 Comments:
Ik stond eveneens perplex bij de nadruk die op dit feit werd gesteld. Als de journalisten consequent waren geweest in hun manier van berichtgeving hadden ze eveneens kunnen melden dat de autochtoon Hans Van Themsche door een autochtone politieman werd neergeschoten.
Maar wat de pers (VRT-nieuws) blijkbaar normaler vond, was dat een groep allochtone jongeren verwarring zaaide om de politie te verhinderen één van de vermoedelijke moordenaars te arresteren.
Hm, het blijft riskant om op basis van wat halve krantenberichten conclusies te trekken, in welke richting dan ook. Zo citeert De Standaard vandaag (28/06) politiewoordvoerder Dominique Reyniers letterlijk:,,Wel kan ik vertellen dat het niét klopt dat de zaak werd opgelost na een gouden tip uit de migrantengemeenschap.” Wat moeten we daar nu mee? Was er nu wel of geen medewerking van allochtone zijde? En in welke mate? Maar goed: de teneur van het betoog klopt. Alle Belgen gelijk voor de wet, ieder zijn rechten, elk zijn plichten, met name in dit geval: de burgerzin als norm, niet als uitzondering. Maar wat me eigenlijk nog veel meer stoort is de media-hype die dit soort gebeurtenissen altijd schijnt te veroorzaken en het onevenwicht dat daarmee gepaard gaat.
1) Criminaliteitsberichtgeving/misdaadjournalistiek is een bijzonder selectieve aangelegenheid. Niet dat ik daar een diepgaande studie aan gewijd heb, maar het valt me toch op dat de ene dooie de andere niet is. Om het cynisch te formuleren: problemen met jongeren/kinderen (vaak slachtoffers) en allochtonen (vaak daders) scoren prima, terwijl ouderen en de klassieke misdrijven het minder goed doen (Een bejaarde van het zebrapad maaien, een passionele moord op uw partner, een postkantoor overvallen en daarbij een bewaker neerknallen? Niet doen, u haalt er hooguit 1 dag pagina 4 mee!). Ter illustratie, vandaag in De Standaard: “Dakloze doodgeslagen in Marche-en-Famenne”. Het slachtoffer is 62 jaar; de dader is gevat en kan blijkbaar geen enkel motief verzinnen. Alweer een treffend voorbeeld van zinloos geweld, zou ik zo zeggen. Et puis, monsieur? Een headline op pagina 1? Een vlammend editoriaal? Iemand een glimp van verontwaardiging in de berichtgeving? Spontane woede? Nee hoor, een klein artikel van 10 op 5 cm op pagina 5. Ach, ’t is maar een dakloze. Wie bepaalt de nieuwswaarde hiervan? Wie bepaalt dus finaal of wij hier wakker moeten van liggen? En kan iemand mij nu eindelijk eens een sluitende definitie geven van de term zinloos geweld? En zodoende het verschil uitleggen met zinvol geweld? In een benzinestation de eigenaar afknallen en er met 1.000 euro vandoor gaan is blijkbaar zinvol (want het valt nooit in de categorie zinloos geweld), terwijl in dat zelfde benzinestation de eigenaar afknallen en er met een mp3-speler vandoor gaan wel zinloos is. Zoiets? Me dunkt is alles wat niet naar wettelijke zelfverdediging ruikt zinloos, of zie ik het verkeerd?
2) Grote theorieën over allochtonen, kleine kattebelletjes over blanke medemensen. Neem nu de verdwijning van de Luikse meisjes. De moeder zit poepeloere op café tot een stuk in de nacht. Schande oh schande! Jawel, dit aspect kwam aan bod in de media. Zijdelings. Maar niemand die daar eindeloos over doorboomt. Geen enkele journalist stelt het ‘Westerse gebrek aan verantwoordelijkheidszin’ aan de kaak, of heeft het over ‘het failliet van het ‘blanke’ ouderschaps- of opvoedingsmodel’. Integendeel, een kinderrechtencommissaris mag (vrij terecht) tegengas geven met de woorden ‘Het kan iedereen overkomen, zelfs dit soort ouders heeft verdriet, want zij zijn niet degenen die hun kinderen hebben ontvoerd’. Vergis ik mij of zou de teneur van het verhaal anders zijn mocht het gaan om een verslaafd Marokkaans koppel dat zijn kinderen kwijtraakt? Mogen we niet aannemen dat er dan meteen busladingen vol buurtwerkers, politici, journalisten, specialisten (en vooral niet-specialisten) over ons TV-scherm worden uitgekieperd om tot in den treure (veralge)meningen, analyses en theorieën te spuien?
3) De problemen met allochtone jongeren zijn er. En steeds nadrukkelijker, vooral in de steden. Het mag intussen wel duidelijk zijn dat er een en ander fout zit met de opvoeding van de allochtone jeugd. Met hun gebrek aan respect voor onze leefwereld, wetten en gewoonten. Met hun geliefkoosde slachtofferrol die ze glansrijk spelen (‘Ik ben werkloos, kansarm en allochtoon, toch logisch dat ik in de maatschappij er niet veel van terecht breng?’). Met hun sluit-de-gelederen-reflex die onmiddellijk opduikt zodra één van hen zich als individu in de hoek gedrumd voelt (een groepsgevoel dat blanke Belgen al lang verloren zijn). Maar mag ik toch ook even opmerken dat ik in mijn Gentse omgeving net iets te vaak boertige, ongelikte, koudbloedige, onverschillige en zelfs ronduit racistische blanke buren aantref? Dat een pak Vlamingen – gezien de blijvende populariteit van het Vlaams Belang, ook na Hans Van Temsche –nog steeds weigeren in te zien dat als je 25 jaar haat zaait, je dan ook haat oogst, en dat het Vlaams Belang daar wel degelijk veel mee te maken heeft? Waar waren trouwens de brave blanke Sinjoren met burgerzin op de Antwerpse bus dit weekend? Waar zat het verantwoordelijkheidsgevoel bij de blanke passanten toen Joe van Holsbeeck werd vermoord? Bange blanke man trekt er zich helemaal geen klote van an. Onverschilligheid is de norm anno 2006. Ook bij allochtonen allicht. In die zin zijn het echte Belgen en is hun integratie prima gelukt. Nogmaals: ik ijver allerminst voor een laissez-faire, laissez-passer attitude tegenover allochtone jongeren. Ik pleit wel voor wat minder grote theorieën (vooral in de politiek en de media), wat meer ambitie richting concrete oplossingen (zie bv. ook het nuchtere betoog van Sven Gatz en Herman Schueremans in DS van 24/05/06 – ‘Tien regels voor de multiculturele maatschappij’, hoewel dit meer over de migratiepolitiek ging) en wat meer evenwicht en bescheidenheid als het over onze eigen verdiensten gaat. Of anders: nen fermen tsjoenk op uw muile.
Post a Comment
<< Home